Cur id non ita fit?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Duo Reges: constructio interrete. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis.

Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est?
Sed plane dicit quod intellegit.
Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi.
Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum.

Sin autem reliqua appetenda sunt, cur, quod est ultimum
rerum appetendarum, id non aut ex omnium earum aut ex
plurimarum et maximarum appetitione concluditur?

Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit
ipsum officium.

Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit?
Certe non potest.
Hoc tu nunc in illo probas.
Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri.
Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis.
Quid interest, nisi quod ego res notas notis verbis appello, illi nomina nova quaerunt, quibus idem dicant?

Ergo nata est sententia veterum Academicorum et Peripateticorum, ut finem bonorum dicerent secundum naturam vivere, id est virtute adhibita frui primis a natura datis.

Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Cur id non ita fit? Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.

Bork: Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet.
Bork: Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam.
Bork: Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur.
Moriatur, inquit.: Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -;
Bork: Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;

Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane.